Co robić czekając?

Powyższy dialog Samuel Beckett umieścił w jednym ze swoich najsłynniejszych, najbardziej przygnębiających i jednocześnie pełnych czarnego humoru dramatów – „Czekając na Godota”. Absurdalna a jednocześnie nieprzyjemnie realna sytuacja niepewności, „zawieszenia” i bezsilności towarzysząca nam przez ostatnie miesiące, kiedy wszyscy uczymy się żyć w pandemicznej rzeczywistości, jakoś osobliwie się z tym rymuje. Czekamy na powrót do bezpandemicznej normalności, nie orientując się jak długo jeszcze. Czekamy i czasem nie wiemy, co robić. W grudniu 2020 roku budynek Galerii Sztuki Współczesne w Opolu jest niedostępny dla publiczności. Przenosząc działalność do świata wirtualnego i pracując „online” czekamy na otwarcie…

Tę – co najmniej dwuznaczną – otuchę również zawdzięczamy Beckettowi. Nie upadamy więc na duchu a tęskniąc za „bliższym” kontaktem ze sztuką i publicznością postanowiliśmy wykorzystać możliwości jakie daje Galeria Aneks – kameralna, witrynowa przestrzeń znajdująca się w przejściu między galerią i Teatrem im. Jana Kochanowskiego. „Na żywo” (choć przez szybę) zaprezentujemy kilkanaście realizacji – performansów, instalacji, obiektów, form dokamerowych, prac audio i video – które, w większości, powstały w ostatnich miesiącach (niektóre dopiero powstają) i odnoszą się do aktualnych, covidowych i nie tylko, wydarzeń. Prezentacje przyjmą formę jedno lub kilkudniowych „wrzutek” w przestrzeni Aneksu a cała akcja trwać będzie – niczym historyczne kwarantanny – nieco ponad czterdzieści dni (wł. quaranta giorni) będąc jednocześnie bezpieczną alternatywą wobec okresu przymusowej izolacji przed monitorami komputerów.

…wykrzykuje pani Misiewiczowa w „Lalce” Bolesława Prusa. Te okrzyki trochę – ale bez przesady –nam towarzyszą. Nie popadając w panikę, jednak działając w ramach dotkliwych ograniczeń wynikającymi z obostrzeń oraz pandemicznego budżetu, organizujemy akcję, która faktycznie przypomina momentami – jakkolwiek przykro by to nie brzmiało – „jedzenie podawane na drągu”. Często prowizoryczną, nie do końca zgodną z ekspozycyjnym ideałem i przede wszystkim nie w pełni mogącą sprostać oczekiwaniom artystek i artystów... Wolimy jednak nie myśleć o witrynie Aneksu jak o nieprzyjaznym drągu ale raczej jak o okienkach piwnic wypełnionych beczkami z winem, z których w czasie plagi dżumy, Toskańczycy sprzedawali swój towar. Podobno obecnie, po upływie 400. lat, w czasie plagi COVID-19, nadal to robią – co niewątpliwie oswaja czas oczekiwania.

Działanie byłoby niemożliwe bez przychylności, zaangażowania i pracy artystek i artystów (przyjaciółek i przyjaciół galerii), którzy, mimo wszelkich niedogodności, zachcieli z nami czekać – dziękujemy!